Obstacle runs, mud runs of hoe ze ook mogen heten. Voordat het corona-virus Nederland aandeed, waren ze steeds meer in opmars. Hardlopen door de bossen, weilanden, duinen met onderweg zoveel mogelijk hindernissen. Van hoge muren die beklommen moeten worden, torens waarvan afgesprongen wordt en modderpoelen om door heen te worstelen. Geweldig om te doen, kan ik uit eigen ervaring beamen.
Een obstakel, hoe groot ook, is er om te nemen. Je kunt er altijd overheen, onderdoor, omheen, soms zelf er dwars doorheen.
Innovatie in de gezondheidszorg lijkt soms verdomd veel op het rennen van een obstacle run. Het doel is helder, iedereen wil ernaartoe: de finish. Daar waar de bloemen lonken, de victorie, de verfrissende douche, de endorfine-roes. Sinds jaar en dag hebben we het erover dat de zorg anders moet, dat de huidige structuur niet houdbaar is. De zorgvraag neemt toe, de financiële middelen staan onder druk, de bemensing wordt moeizamer. Iedereen weet het, iedereen zegt het, maar weinigen doen het.
De contouren van optimale zorg zijn veelal duidelijk: toegankelijk, deskundig, menselijk, holistisch, duurzaam. Maar de weg ernaar toe kent een eindeloze hoeveelheid obstakels. Organisaties willen niet veranderen, zorgverzekeraars willen niet faciliteren, er wordt geen tijd beschikbaar gesteld, en zo zijn er nog velen te noemen. Maar als het doel zo duidelijk is, dan is er altijd een weg. Een obstakel, hoe groot ook, is er om te nemen. Je kunt er altijd overheen, onderdoor, omheen, soms zelf er dwars doorheen. Net zoals bij een obstacle run zijn obstakels niets anders dan uitdagingen die jouw wil en intrinsieke drive testen om jouw doel te bereiken.
In de komende periode zal een andere kijk op chronische zorg geïntroduceerd worden, onder de naam Upendo. In eerste instantie gericht op mensen met chronisch neurologische aandoeningen zoals MS, maar in een latere fase te vertalen naar een veel bredere doelgroep. Chronische zorg zoals deze bedoeld is en komend vanuit de basis van de zorg, namelijk naastenliefde.
Enkele jaren geleden deed ik mee aan de Strongmanrun. Een geweldig evenement. Op het t-shirt dat ik kreeg na het volbrengen van de 21 kilometer en 40 hindernissen, stond op de achterkant in grote letters “Don’t cry, run!”. En zo is het. Als we ergens willen komen is er maar één oplossing: gewoon doen!