Verscheen eerder via LinkedIn
Heb je het ooit meegemaakt? Je drukt op de knop van de afstandsbediening en er gebeurt niets. Je drukt nog eens, en nog eens, en voor de zekerheid nog een keer. Niets. Frustratie alom. Of iemand zegt iets en de ander begrijpt het niet. Waarop de eerste exact dezelfde zin herhaalt alleen dan 10 dB luider om beantwoord te worden met dezelfde vragende blik. Op de één of andere manier is het soms verdomd lastig om ons gedrag te veranderen als het niet leidt tot het gewenste resultaat. Vooral als het om vaste gewoonten gaat, tradities, vanzelfsprekendheden.
Ik moest daar aandenken toen ik recent weer een stuk las in Medisch Contact over de werkbelasting van jonge artsen. Jongvolwassen mensen, academisch opgeleid, bevlogen ten aanzien van hun werk. En toch dreigt bijna een kwart in het begin van de carrière al uit te vallen door burn-out klachten. En dit was niet de eerste keer dat het benoemd werd, het was ook niet de tweede, of derde keer. Je kunt bijna geen krant openslaan of ergens kom je wel iets tegen over de overbelasting van de zorg. We zien het, we roepen het, en roepen het, en roepen het.
Net zoals bij die onwillige knop op de afstandsbediening blijven we in herhaling vallen. Alsof de roep dan krachtiger wordt en er als vanzelf iets verandert. Natuurlijk kun je kijken naar hoe mensen omgaan met werkdruk en weinig gevoel van waardering, en hen leren om de positieve dingen te zien en niet alleen de negatieve. Dat helpt. Voor even. Wil je echt dat de tv op een andere zender springt dan moet je misschien toch de batterij een keer vervangen, in ieder geval iets anders doen dan alleen maar blijven drukken.